Mensen met dit ontwikkelingsniveau zullen nog niet begrijpen wat sterven en dood zijn is. Ze denken hier heel concreet over, ook denken ze dat dood zijn iets tijdelijks is. Als ze zien dat mensen verdrietig zijn, worden zij hier ook verdrietig van. Dit is echter een reactie op het verdriet van anderen en niet op het overlijden. Het echte verdriet komt soms maanden of jaren later. Het gevaar is, zeker als iemand niet meer thuis woont, dat de link met het overlijden niet wordt gelegd. Daarom is een herinneringsboek met foto’s en voorwerpen heel belangrijk. Fantasie en realiteit lopen bij deze mensen door elkaar heen. Soms kunnen ze hun eigen ideeën over de dood ontwikkelen en erg angstig worden. Doordat ze niet voldoende taalvaardig zijn om hun verdriet te uiten, worden ze vaak niet goedbegrepen. Hierdoor kunnen ze afwijkend gedrag gaan vertonen.

Begeleiding

Extra nabijheid bieden. Mensen grijpen soms terug naar een periode waarin ze zich prettig voelden en gaan het gedrag uit die tijd vertonen. Iemand wil zich bijv. niet meer aankleden omdat dat bij die prettige periode hoorde. Veiligheid kan worden geboden door de dagelijkse gang overzichtelijk en duidelijk te houden. Houdt dus zoveel mogelijk vast aan de dagelijkse routine. Bij het afscheid nemen van de overledene, goed te kijken wat hij of zij zelf prettig vindt. Probeer hem overal zoveel mogelijk bij te betrekken. Praat zo weinig mogelijk in beeldtaal, bijv. door te zeggen dat de overleden slaapt. Deze mensen kunnen hierdoor angstig worden om zelf te gaan slapen. Het kan helpen als hij of zij ook een bijdrage levert in de rouwdienst door een psalm te kiezen of iets anders.

Daarnaast is het ook goed een duidelijke foto van de overledene te hebben en die in een 1 op 1 contact te laten zien. Houd de reacties goed in de gaten, wanneer dit heftige emoties oproept, moet men rustig en troostvol in de buurt blijven en het positief afsluiten door een mooi verhaal of samen te zingen en bijvoorbeeld te bidden.